Anlatacaklarım vardı...Mavi Marmara, Gazze, IHH için çalışan arkadaşım Osama'nın Gazze için insani yardım toplama çabaları, savaşın iki yüzlülüğü, insanlara, çocuklara yaşattıkları, ambargonun insanların hayatlarını nasıl da ablukaya aldığıydı yazacaklarım. Ama olmadı, yazamadım bir türlü. Ne zaman yazmak istesem hep bir mani çıktı önüme. Ne kadar istesem de olmadı işte.
Şu an yazacaklarım ise çok daha kişisel; bir sevgi, bir vefa borcu tarihi benim miladıma dayanan.
Babamı anlatacağım sizlere...Hem o kadar benzeyip hem de uzak olduğum adamı. Saflığı, doğallığı, kimse için kin gütmeyen, güdemeyen, aniden parlayıp, sonra birden sakinleşen yanıyla o her daim çocuk adam. Yaşı kaç olursa olsun, ister baba, ister dede olsun o seven ve herkesçe sevilmek isteyen bir çocuk aslında. Bu yüzdendir belki de çocukken onu anlayamayışım, büyüdükçe de onu çocuğum gibi görüşüm. Ona çok benzediğim, kendimde olmasını istemediğim özelliklerimi onda da gördüğüm içindir belki de uzak duruşum onca yıl. O kadar sevmeme rağmen ona sevgimi belli edemeyişim. E tabi onun da beni sevdiğini.
Babamın beni gerçekten sevdiğini gelin olup giderken gözlerindeki hüznü, benden ayırılıyor olmanın derin sessizliğini yaşarken anladım ilk. Biraz geç kalınmış bir kavrayıştı belki de, ama onun aslında bana ne kadar da düşkün olduğunu görmek hem mutluluk verici hem de kaybettiğimiz yıllar adına hüzün vericiydi. Yine de önümüzde yaşanacak yıllar, paylaşacak yaşamlar vardı...İstemesem de onu mutlu edeyim derken üzdüğüm, onurlandırayım derken incilttiğim çok oldu. Kalbini kırdığım, zedelediğim. Ama o benim babamdı ve her seferinde bana kucak açtı, bana ne kadar kızsa da en zor anlarımda hep yanımda, sığınacak limanım, güvencem oldu.
Yok sevgililer günüymüş, anneler, babalar günüymüş, ot çöp günüymüş pek önemsemem açıkçası. Ama söz uçar, insan uçar, yazı kalır, sonsuzluğa atılan bir imza gibi. Bu bir vesile olsun istedim o çok sevdiğim ama bir türlü söyleyemediğim, benden telefon beklediğinde çok istesem de aramayı ihmal ettiğim babıma duygularımı anlatmak adına.
....................................................................................................................................................
Babımın, çocuklarımın babasının ve babalığı hak eden herkesin babalar gününü kutlarım.
Ben anne olmayı en çok babamı dede, eşimi baba yapmak için istedim. Çünkü ikisi de sonuna kadar hak ediyordu bu duyguyu...
