En çok iki şey yakar şu garip yüreğimi, biri savaş diğeri ise orman yangınıdır. Çünkü en çok ikisinde varıdır insanoğlunun düşüncesizliği, bencilliği, zalimliği. ve bu düşüncesizlik, bu bencillik nedense hep masumları vurur.
Lübnan'daki savaşın yüreğimde başlattığı yangın, Egemin, Akdenizimin dağlarına sıçradı Selçuk oldu, Milas oldu, Kaş oldu...Kontrolsüz bir şekilde yayılırken yurdumun yangını doğanın hayatını ihmal kazanında eritti, nice canları ulu manituya değil, mok yoluna kurban etti.
Selçuk'ta işlenen cinayetin görgü tanığı olarak ben, diyebilirim ki bu işin faili ihmaldir, zamanında önlem almamaktır, çıranın ateşi alvlenmeden müdahale etme gereği duymamaktır. Duman göğü kaplamadan iletilen mesajı anlamamaktır.
Ey ahali, diyeceğim şu ki:
Dünyam bu yıl da savaşa teslim oldu...
Vatanım bu yıl da ormanlarını yaktı bitti kül etti...
Bu yıl yüreğim her zamankinden çok yandı, varsa söndürebilecek bir baba yiğit işte ona aşk olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder