içimden geldi,yazdım öylesine...

12 yaşındaydım. Anadolu Lisesini kazanmanın sosyal kimlik oluşumu üzerinde belirleyici etkisinin yoğun yaşandığı, adeta statü sembolü olduğu yıllardı. Özellikle birincil ilişkilerin egemen olduğu küçük bir şehirde ailesinin taktirini kazanmak isteyen bir çocuğun en önemli görevi öncelikle bu müstesna kuruma girmek, sonrasında da iyi bir üniversiteye giderek meslek sahibi olmalktı. Ben orta sınıf bir ailenin çocuğu olarak bu şerefe nail olamamıştım ancak ailem her türlü imkanlarını zorlayıp beni ilk yıl özel bir okulda okuttuktan sonra anadolu lisesine göndermeyi göze almış görünüyordu. Hayatının her döneminde alın teri ve emeğe önem vermiş biri olarak kazanmadığım bir okulda okumayı reddederek devletimizin güzide ortaokullarından birine gitmeyi tercih etmiştim.

Cosby Show'dan fırlamış haliyle Bilge'yle de orada o ortaokulda tanışmıştım. 12'li yaşlarda başlayan arkadaşlığımız lise yıllarında aynı okula devam etmemizle pekişmiş ve ailemden sonraki en yakınım olmuştu. Hatta altı yıl boyunca öyle bir ikiliye dönüşmüştük ki noktalı virgül olarak anılır olmuştuk ta ki üniversite bizi ayırana kadar. Üniversitede yollarımız ayrılmış o Ankara'ya gitmiş ben de İzmir'e yollanmıştım. Sonrasında bu ilişkide büyük bir boşluk olmuştu. Bıçak gibi kesilen iletişimimizle sanki benim de en derinde bir yerim parçalanmış, yerine yüzölçümü geniş bir boşluk kalmıştı. Ne kadar istesem de ulaşamamıştım ona. Kim bilir belkide yeterince istememiştim.

Şimdi, birbirimizden 7 yıl ayrı kalmış, tam da yaraları sarmaya başlamışken yeniden birbirimizin karşısına çıkmaya hazırlanıyoruz. Belli ki kopamamışız birbirimizden ayrı kalsak, sesimizi dahi duymasak bile. Bilge'yle yeniden birbirimizi keşfedeceğiz; belki biraz sancılı ama bir o kadar da coşkulu. Kendimize yeniden bir tarih yazacağız ikinci miladından başlayarak arkadaşlığımızın...Tıpkı Melike Demirağ' ın söylediği gibi "dolduramaz boşluğunu ne ana ne gardaş, bir gün gelip ayrılsak bile seninle arkadaş"