Daha Kaç Hrant Gerek?

Son yazımı 5 Ocak' ta yazmışım. Yani tam 15 gün önce. Muradiye' nin öldürülmesi üzerine geçen 15 günün ardından yazacağım bu ilk yazının yine bir cinayet üzerine olması ne acı, ne kadar üzücü. 2006 çıkarken ne olursa olsun "umut" dolu olduğumu "...insanlar kardeş oldukları fikrini içselleştirecek ve farklılıklarıyla birbirini kabul edebilecek..." sözleri ile ifade etmiş ve insanlık için "akıl, fikir ve yürek" dilemiştim. Ne acıdır ki o yazının ardından gelenler hep ölüm ve öldürülenler üzerine olmuş, bu yazıda olacağı gibi. Türkiye Cumhuriyeti'nde gazetecilerin düşünceleri ve ideolojileri nedeni ile öldürülmesi Osmanlı'nın İttihat ve Terakki döneminden kalma bir gelenek gibi. İlk kez 1909' da Hasan Fehmi ile başlayan bu seri katletme işlemlerine 19 Ocak 2007' de bir yenisi daha eklendi ve Ermeni asıllı Türk Vatandaşı Agos gazetesi genel yayın yönetmeni Hrant Dink diğerleri gibi (asıl) faili meçhul olmamasını umduğumuz bir cinayete İstanbul' un en işlek caddelerinden birinde, kendi işyerinin önünde güpegündüz kurban gitti. Hangi cesaretle, hangi irade ve güçle? Düşünmesi bile dehşet verici. Dünden beri bir sürü teoriler dolaşıyor ağızlarda, bunların bir kısmı elbette ki gerçek dışı, tümüyle komplo. Şu an için bunların dillendirilmesi ise toplumsal kutuplaşmaları arttırması bakımından tehlikeli kanımca. Ancak ortada bir gerçek var. O da Dink'in "günah keçisi" konumuna yerleştirilmesi, farklı gruplar tarafından defalarca hedef gösterilmesi ve bu ilkel, dürtüsel silahın filmin bir yerinde patlaması. Dink " Benim için en büyük suç ırkçılıktır." derken durduğu yeri çok net ifade ediyor. Defalarca yüz yüze gelse de toplumsal önyargıların kurbanı olmak istemiyor, vatan topraklarında yaşayan halkların kardeşliği için mücadele veriyor. O Hitit, Urartu, Fenike, Likya, İyon, Helen, Pers Uygarlıklarına; Roma İmparatorluğu'na, Selçuklu Devletleri'ne, Beyliklere, Osmanlı İmparatorluğu ve Türkiye Cumhuriyeti'ne mesken olmuş bu toprakların, kutsal Anadolu'nun tek başına hiç bir ırk ya da millete ait olmadığını biliyor ve vatanını vatandaş olma bilinci içinde seviyordu. Vatan haini ilan edilip 301. maddeden yargılandığı süreçte de sürekli bunu dile getirmeye, katıldığı her programda da bunu vurgulamaya çalışıyordu. Ayrımcılık yapılmayan ülkemizde (?) kurumsal ayrımcılığın tokadını yediği zamanlarda dahi yılmamıştı vatanını sevmekten. Üzülmüş, canı acımış ama küsmemişti var olduğu topraklara. Ermeni'si, Türk' ü, Kürt' ü, Laz'ı, Çerkez'i, Arap'ı, Tatar'ı, Çingene'si ile bu topraklarda kardeşçe yaşayabilmenin ümidini hiç kaybetmemişti. Ürkek bir güvercin olarak hissettiği anlarda bile terk etmeyi düşünmemişti vatanını. Fransız Parlamenterler Meclisinin Ermeni Soykırımını İnkar yasasını kabul etmesini bir düşünce özgürlükçüsü olarak en çok o eleştirmişti (Bunu "Bir Tasar(ı)msızlığın Ardından" başlıklı yazımda da belirtmiştim). Ne Diaspora' ya ne de Türk milliyetçilerine yaranmaya çalıştı. Doğruları ne ise onu savundu. İşte bu nedenle iki tarafın da sevilmeyeni, namlunun ucundaki adamı oldu. Tıpkı Sabahattin Ali, Abdi İpekçi, Çetin Emeç, Turan Dursun, Uğur Mumcu, Taner Kışlalı... gibi. Tıpkı düşüncelerini ifade etme cesareti gösteren ve bu nedenle ölümle taçlandırılan faili meçhul diğer aydınlar gibi... "Bir gece ansızın gelebiliriz" demişlerdi Dink'i hedef gösterenler. Onlar gecenin şerrinden çekinerek güpegündüz geldiler ve korkakça arkadan vurdular. Onlar kurban belledikleri adamın yüzünü görmeye bile cesaret edemediler. Daha kaç aydın, kaç gazeteci, kaç yazar, kaç akademisyen ölecek özgürce düşünebilmek uğruna... Kaç kişinin daha ölmesi gerekecek bu vatanı yaşanır kılabilmek için? Bir orman gibi kardeşçesine yaşamayı öğrenebilmek için daha kaç kişinin yanması gerekecek? Hepimiz bu vatanın çocuklarıyız, hepimiz kardeşiz demek bu kadar zor, bu kadar sancılı mı olacak? Ne zaman çıkacağız aydınlığa? Soruyorum size ne zaman? Hrant Dink' in toprağı bol, ruhu şad olsun. Düşünce ve ifade özgürlüğüne atılan bu hain kurşunlar dilerim ki son bulsun.